شب نویس کوچولوی بادقت!

یه مشکل من اینه که وقتی میرم تو فکر یا دارم با دقت به یه چیزی توجه می کنم دهنم باز می مونه و چشام گرد میشه! بعد قیافم میشه عینا" یک بزغاله ی متعجب! (هر کی نگفت دور از جون ،  دیگه نه من نه اون! ) 

یادمه دوم راهنمایی بودم یه معلم خشن داشتیم! داشتم دقت می کردم به حرفاش و لابد قیافم شده بود عین توصیفات بالا. چون برگشت تو چشمام زل زد گفت : بعضیا اینقدر با خنگی منو نگاه می کنن دوست دارم بزنم تو دهنشون!! اصلا هم معلوم نبود منظورش از بعضیا کیه! بعد همه کر کر هر هر بهم خندیدن! اینقدر بد با آدم برخورد می کنن بعد میگن چرا بچه های مردم میرن شاعر میشن!   من هیچم با خنگی نگاش نمی کردم. بلکه با دقت نگاش می کردم. بله!

این جور حرفای معلما از بچگی ادامه داشت تا حتی دوره ی دانشگاه. آخرین بار هم استاد شیمی معدنی برگشت بهم گفت خانوم فلانی شما انگار نگرفتی من چی گفتم داری اینجوری نگام می کنی! منم فوری دهنمو بستم و استاد هم فهمید که گرفتم چی گفته!! از این خاطرات زیاد دارم البته!

این عکس هم که می بینین مربوط میشه به یک سالگیم. می بینین که سابقه ی بادقت بودنم از همون موقعا بوده. خنگ نه ها! با دقت! 

 

پ.ن: وقتی پستم رو منتشر کردم و تموم شد تازه اون موقع یاد پست تولد شبگیر و ژست روشنفکرانه ش افتادم! باور کنین قصد تقلید در کار نبوده!