شب نویس بی تفاوت!

یه پست طولانی از حال و هوای این مدت بخصوص دیروز نوشتم . از سختی ها و فشارها. اما اینقدر دو دل شدم تو گذاشتنش که آخرش پاکش کردم. به خودم گفتم ببین شب نویس جان! همه ی اینا برای مراسم شادی بوده. همه ی اینا با آهنگ و رقص و دست و سوت و خنده همراه بوده. همه زحمت کشیدن و خسته شدن. ولی مهم اینه که دلمون گرمه که یه اتفاق خوب داره می افته. پس غر نزن و فکر کن به لحظه هایی که به تو هم خیلی خوش گذشت. جدی حالا که دارم فکر می کنم می بینم خیلی خوش گذشت!  الان از تنها چیزی که ناراحتم اینه که به خاطرصدای لاینقطع شب نویس شب نویس از اطرافیان و کارهایی که بهم هر لحظه محول میشد نشد روز پاتختی یه عکس با خواهرم بگیرم    

بی خیال! من الان چی بنویسم که خدا رو خوش بیاد؟ وایسین فکر کنم...یه شعر ساده از خودم می نویسم.  یه حرف دل:  

روز دیگری گذشت 
بی نگاهی از تو 
بی کلامی از من 
هر زمان که ناگهان بی اختیار 
یادی از هم می کنیم 
شانه هامان زود بالا می روند 
زیر لب می گوییم 
او کجا و من کجا 
و چه آسان می کنیم از دل جدا 
عشقمان را که چه سخت 
با خون دل پرورده ایم 
و چه آسان این همه احساس را  
زیر پا له می کنیم... 

شادمهر و اتل متل دقت کنید :  این بار اگه بیاین بگین عاشق شدی میام تو وبلاگاتون خون به پا می کنم!

پ.ن: همین الان نمی دونم چرا یهو به بی تفاوتی دچار شدم! هیچ می دونین خونه ی ما طبقه ی هفتمه؟! هیچ می دونین پنجره هم الان روبروم بازه؟ هیچ می دونین چقدر کیف میده آدم بپره پایین؟ نگران نباشین! بی تفاوتی با پوچی و افسردگی فرق می کنه!