این حیوانات بی جنبه!

 

چی میشه گفت به یه جفت کبوتر عاشق که اومدن روی کولر ما لونه ساختن و صدای گل گفتن و گل شنیدناشون همش از دریچه ی کولر می پیچه تو اتاق اینجانب؟ اونم چه ساعتایی؟ دقیقا 3 بعداز ظهر و 3 نصفه شب!!! این" آن تایم " بودنشون منو کشته! ولی جدا از اون مساله تلاششون برای بیخواب کردن من هم قابل تحسینه ها! چون" 3" ساعتیه که من چه شب چه بعداز ظهر معمولا می خوابم. می ترسم یه حرف بزنم بهشون فکر کنن به عشقشون حسودی می کنم! البته در اینکه حسودی می کنم شکی نیست! ولی نمی خوام اونا بفهمن. به کبوتر جماعت که نمیشه اعتماد کرد!  

خلاصه فکر کنم من باید شبانه روزم رو با اینا تنظیم کنم از این به بعد! والا! چند سال پیش گربه داشتم و تو دوران شیرخوارگیش باید نصفه شبا ده بار پا میشدم و با شیشه شیر فسقلی صورتی خوشگلش بهش شیر میدادم! ( هـــــــــــــــــــــــــــی! یادش بخیر.... ) یه مدت هم ساعت زندگیم همستری بود! ( یعنی شبا بیدار و روزا خواب! )چون صدای چرخ و فلک بازی و کشتی گرفتنشون با همدیگه و جویدن میله ی قفس و .... نمیذاشت شبا بخوابم. که با یه جلسه مشورت با همستر خانوم و موافقتش مبنی بر تنها زندگی کردن و انتقالش به راهرو، تونستم کمی برگردم به حالت آدمیت و ساعت خوابمو از 6 و 7 صبح منتقل کنم به 2 و 3 شب. حالا کارم افتاده به این کبوترای محترم! یه کلام تو زندگیمون گفتیم به حیوانات علاقه مندیم روشون زیاد شده! زندگیه ما داریم آخه؟ حتی حیوونا هم جنبه ندارن بفهمن یه نفر دوسشون داره. بعد ما از آدما توقع داریم 

پ.ن : لازم نیست توضیح بدم که جمله ی آخر شوخی بود و به آدما بر نخوره که؟ لازمه؟ لازم نیست؟ اوهوم! می دونستم!