عکس خوشبختی

  

دارم عکس های "هزار جزیره" رو نگاه می کنم و تو هر عکس خودمو تصور می کنم که روی یه صندلی راحتی و رو به دریا نشستم و به دور ها خیره شدم. بعد خود واقعیم رو می بینم که اینجام. تو یه آپارتمان وسط یه شهر شلوغ و تو یه خیابون پر از ماشین و دود و بوق. می خوره تو ذوقم و باز خودمو پرت می کنم تو دنیای رویایی عکس ها. ولی این دفعه دیگه بهم نمی چسبه... هیچ وقت دلم هیچی نخواسته جز یه چیزی که با هیچ ثروتی قابل مقایسه نیست و با هیچ ثروتی هم به دست نمیاد! ولی برام مسلم شده که رسیدن به همچین چیزی حداقل توی ایران دیگه محاله. یعنی به عمر ما قد نمیده. پس بازم به عکسا نگاه می کنم و به  ساکنین خونه های توی عکس فکر می کنم.از ته دلم آرزو می کنم که کاش حداقل اونا به جای ما هم خوشبخت باشن! نه به خاطر خونه ها یا بهتر بگم کاخ هاشون! فقط به خاطر یه چیز: آرامشی که انتخاب ِ داشتن یا نداشتنش فقط دست خودشونه!