سرگیجه

گاهی سرگیجه می گیرم.

و از خودم سوال می کنم چرا؟

چشم هایم را می بندم و فکر می کنم که چه دیدم یا شنیدم که اینطوری شدم. 

یکهو یادم می آید : آهان! این بود. یا آن بود.

به فکر کردن ادامه می دهم و می گویم خوب. این یا آن چرا باعث شد سرگیجه بگیرم؟

این بار به هیچ جوابی نمی رسم.

اینطوری است که منطق آدم همیشه آخرش سرگیجه های آدم را مسخره می کند.

ولی احساس آدم همان لحظه بیدار می شود و به منطق می گوید: گم شو بی احساس نفهم! و سرگیجه های اندوهگین را با افتخار در آغوش می گیرد...